انتظار کلمه‌ای عربی به معنای «چشم به راه بودن» است. انتظار مانند گرسنگی، تشنگی، خشم و بغض امری وجدانی است که هرگز با توصیفات ذهنی، حقیقت آن درک نمی‌شود.
انتظار امری است که شیعیان در زمان غیبت امام دوازدهم خود مهدی[?]، باید به آن پایدار باشند. به این معنا که باید منتظر ظهور امام زمان باشند و این را از یاد نبرند و هر لحظه به یاد او باشند. تا جایی که یکی از شرط‌های پذیرفته‌شدن اعمال شیعیان انتظار فرج امام زمان است.[?][?]
در کتب شیعهی انتظار را به یک حالت قلبی و نفسانی تعریف کرده‌اند که:
| « | معنای انتظار عبارت است از یک حالت قلبی و روحی که از آماده شدن برای چیزی که در انتظارش هستی، بر می‌آید.... پس هر قدر انتظار شدیدتر باشد، آماده شدن هم بیشتر می‌شود. آیا نمی‌بینی که وقتی مسافری داشه‌باشی که منتظر آمدنش هستی، هر چه زمان آمدنش نزدیکتر شود، آمادگی تو هم برای این امر بیشتر می‌شود.[?] | » |
جدا از این‌که انتظار یک امری واجب است، پاداش و مقام‌هایی برای افراد منتظر در نظر گرفته شده‌است. امام اول شیعیان، امیرمومنان، پاداش منتظر را بدین گونه بیان می‌کند:
| « | منتظر امر (ظهور) ما همچون کسی است که در راه خدا در خون خود دست و پا می‌زند.[?] | » |
