عمر سعد هم بازی امام حسین علیه السلام بود.
روزی تصور نمی کرد مقابل هم بازی کودکی هایش بایستد.
آن هم چه کسی:حسین بن علی بن ابیطالب...
روزها از پی هم گذشتند و حسین بن علی(ع) و عمر سعد پا به سن گذاشتند.
روزی عبیدالله عمر سعد را فراخواند:عمرسعد برای رسیدن به ری(طهران امروز)باید در مقابل فرزند رسول الله بایستی!
عمر سعد نفسش بند آمده بود.من مقابل فرزند زهرا بایستم!!مردد بود.
اما از طرفی هم خود را در دامنه های زیبای البرز در شهر بزرگ،در قصرهای مجلل،دربین انصار اعوانش تصور میکردد
برایش وسوسه انگیز بود اینها!
حسین را به ری(طهران امروزی)فروخت.به همین سادگی!
یعنی با حسین بودن اینقدر سخت است.
یاد خوبی های حسین(ع)نیز او را از تصمیمش منصرف نکرد.
هم بازی کودکی هایم،حسین بن علی(ع)،شرمنده ات هستم.اما برایم ری(طهران امروز)از تو وسوسه انگیزتر بود.
خونش را ریخت!
به ری(طهران امروز)هم نرسید.
چه خسارت سنگینی..
چه پایان تلخی دارند بعضی ها!
