استاد توی کلاس داشت درس میداد.
در مورد شادی و غصه صحبت میکرد.گفت ما ملت غمگینی هستیم.
بعد ایران رو با لبنان مقایسه کرد.گفت اونا هم شیعه هستند ماهم.
ولی اونا ملت شادینو ما غمگین.
منظور گریه تو مراسمات اهلبیت بود..
همه بچه های کلاس در مقابلش جبهه گرفتند.
اما جوابای من:
من نمیدونم لبنانیا چطورین؟شادن یا غمگین؟
فقط میدونم هرکی اهل گریه باشه اهل شادی میشه!
من عمرم تو هیئت ها و پای روضه ها گذشته.رفقای ما که اهل گریه اند همشون یه نشاط خاصی دارن.
خیلی با نشاط تر از مردم عادین.
بعد هیئت رو هم که نگو.
نشاط عجیبی به آدم دست میده...
بهش گفتم ما اون شادی رو نمیخوایم همین سرمستی رو با هیچ چیز دیگه ای عوض نمی کنیم.
اید بشینی پای روضه ابالفضل(ع)
باید با سیدالشهدا برای علی اکبر آه بکشی!
باید آتیش بگیری برای زینب(س)
باید رقیه (س)خونه خرابت کنه
باید علی اصغر ذره ذره آبت کنه تا بفهمی
آخ که چه غصه شیرینی
کاش اهلش بود!
حرفام رو نفهمید.
نمیدونست نگاه کردن به دنیا از پشت اشکی که برای سیدالشهدا ریختی چقدر لذت داره آخ !!!
باید سوخته باشی تا متوجه منظورم بشی.
فقط دعاش کردم!
از غم جدا نشو که جلا می دهد به دل
اما چه غم،غمی که خدا می دهد به دل
همین
